„(…)Istnieją wpływowe środowiska, które próbują wyperswadować nam postawę klęczącą. Usłyszeć można, iż klęczenie nie pasuje do naszej kultury (czyli właściwie do jakiej?), iż nie wypada to dojrzałemu człowiekowi, który staje naprzeciw Boga, lub też że nie wypada to człowiekowi zbawionemu, który dzięki Chrystusowi stał się wolny i dlatego też nie musi już klęczeć. Zwyczaj klękania nie pochodzi z jakiejś bliżej nieokreślonej kultury – pochodzi z Biblii i biblijnego poznania Boga. Znaczenie postawy klęczącej w Piśmie Świętym uświadamia nam fakt, że słowo proskynein pojawia się w Nowym Testamencie 59 razy, z czego 24 razy w Apokalipsie, księdze niebiańskiej liturgii, która przedstawiona zostaje Kościołowi jako wzór kultu Bożego”.
Kard. Josef Ratzinger "Duch Liturgii"
O CZCI DO NAJŚWIĘTSZEGO SAKRAMENTU
Dla niektórych katolików nie ma większego znaczenia, jak będą otrzymywać Komunię świętą: w sposób tradycyjny, czy - jak zwykłą rzecz - do ręki.
Według słów ks. Piotra Skargi:
(...) W tym Sakramencie już nie, jako w innych, dary są Boskie, ale sam w nim jest Pan darów, Jezus, Bóg nasz, szczera i prawdziwa obecność Jego, musi się na sercu zdumiewać, a usta zamykać, i jako Eliasz widząc Pana Boga w jaskini, płaszczem twarz pokrywać. Bo wielkość majestatu nieogarniona pogromi nas, i rozum pomiesza, i mowę odejmie, i człowieka zdumiałym i ledwie czującym uczyni. (...) Nauczże nas, Panie, jak o tym Sakramencie mówić mamy, jakoś Ty Kościół Twój nauczył i Ducha prawdy jemu dał. Bądź w uściech naszych, abyśmy Duchem kościelnym mówili, a w głębokości tych tajemnic Twoich nie potonęli: a to się godzi powiedzieć, i do wiadomości wybranych Twoich przynieść, jako mi mówić potrzeba ku zbudowaniu owiec i ludu Twego, i ku wielkiej chwale Twojej” (Ksiądz Piotr Skarga, Nauki o Przenajświętszym Sakramencie )
W kwestii tej nie chodzi więc tylko o sam majestat Komunii świętej, ale także o nasze zbawienie, sprawa bowiem dotyczy naszej religijności, tego czy trwamy nie tylko w samej Prawdzie, lecz czy w prawdziwy sposób oddajemy Jej cześć. Czy w naszym życiu opieramy się na fundamencie bez którego nie ma życia wiecznego? „To jest chleb, który z nieba zstępuje, kto go spożywa, nie umrze. Ja jestem Chlebem Żywym, Który z nieba zstąpił. Jeśli kto spożywa ten chleb, będzie żył na wieki. Chlebem, który Ja dam, jest moje Ciało za życie świata”
A więc chodzi zarówno o samą Świętość, o nasz stosunek do Niej, ale też i o nasze uświęcanie się, bez którego nie ma zbawienia. Sprawowanie Najświętszego Sakramentu jest bowiem:
„…szczytem, do którego zmierza działalność Kościoła, i jednocześnie jest źródłem, z którego wypływa cała jego moc..(...) Jest więć uprzywilejowanym miejscem dla katechezy Ludu Bożego. (...)Katecheza z natury swej jest związana z całym sprawowaniem Liturgii i sakramentów, a zwłaszcza w Eucharystii, Jezus Chrystus najpełniej działa w celu przemiany człowieka.”
Dlatego właśnieMsza święta stała się obiektem ataku…
Już św. Ignacy (†107), uczeń samego św. Jana Apostoła!, wołał, aby nie słuchać ludzi, którzy nam nie mówią o prawdziwym Jezusie Chrystusie. Bo oni:
„Stronią od Eucharystii i od modlitwy, bo nie uznają, że Eucharystia jest Ciałem naszego Zbawiciela Jezusa Chrystusa, tym ciałem, które cierpiało za nasze grzechy i które Ojciec w swej dobroci wskrzesił. Oto ci, co zaprzeczają darowi Bożemu, znajdą śmierć w swych zaprzeczeniach” (List Smyrn. VIII, cytat za: ks. prof. dr Mieczysław Dybowski, Eucharystia ) Wiele osób - duchownych i świeckich - nie zdaje sobie sprawy, że próba wprowadzenia Komunii świętej do ręki jest kolejnym krokiem na drodze do zaprzeczenia prawdzie o rzeczywistej obecności Chrystusa w Eucharystii. Tam, gdzie zaprowadzono Komunię świętą do ręki, już się tak stało! Zatrutym owocem są nieprzeliczone, tragiczne przypadki (zamierzonej lub bezmyślnej) profanacji Eucharystii. W niczym nie zmienimy Chrystusowego kryterium: „złe drzewo rodzi zły owoc”. Musimy się do tego kryterium po prostu stosować.
Czy mogło być inaczej, skoro Sobór Watykański II mówi wyraźnie, że nie chodzi tu o sprawę małej wagi: w świętej Eucharystii zawarte jest dobro duchowe Kościoła. Tymczasem, w przypadku Komunii świętej kładzionej na dłonie świeckich, profanacja Ciała Pańskiego może dokonywać się codziennie, w wielu polskich świątyniach! Tak jak dzieje się to niestety na świecie.
Profanacja jest przecież „potraktowaniem bez należytego szacunku rzeczy, wartości otoczonych powszechną czcią”.[3] Branie do ręki Konsekrowanej Hostii jest traktowaniem Jej bez należytego szacunku. Niegodne traktowanie sakramentów i innych czynności liturgicznych (świętokradztwo) jest grzechem ciężkim, zwłaszcza - popełnione przeciw Eucharystii.( Słownik języka polskiego, t. II, PWN, Warszawa, 1979, s. 929)
Należy się zatem niepokoić o dobro duchowe Kościoła, a więc o losy świata i Kościoła, gdy największa Święta Tajemnica, zamiast adoracji, spotyka się z nieuszanowaniem.
„Istnienie świata jest związane z istnieniem Kościoła. Gdy Kościół zapadnie w chorobę, to świat podniesie skargę ze względu na siebie”( Cyt. w: Ratzinger SE 242. ) Niepokoić się należy o losy Polski i każdego z nas. Nie chcemy duchowych burz w naszej Ojczyźnie. Zbyt dużo złego już się dzieje, zbyt dużo też mamy do stracenia. Mamy w pamięci słowa siostry Faustyny Kowalskiej:
„Ojczyzno moja kochana, Polsko, o gdybyś wiedziała, ile ofiar i modłów za ciebie do Boga zanoszę. Ale uważaj i oddawaj chwałę Bogu, Bóg cię wywyższa i wyszczególnia, ale umiej być wdzięczna. „
I te, które powtarzaliśmy w dniu wyboru kardynała Karola Wojtyły na Papieża:
„Polskę szczególnie umiłowałem, a jeżeli posłuszna będzie woli mojej, wywyższę ją w potędze i świętości. Z niej wyjdzie iskra, która przygotuje świat na ostateczne przyjście moje”.( Słowa Pana Jezusa do św. Faustyny Dzienniczek. Miłosierdzie Boże w duszy mojej. s. 300 oraz 461)
