Nadzieja czyni człowieka zdolnym do życia w świecie obietnic Bożych, Chrystusowych. I te obietnice dla nadziei są cenniejsze niż planowanie życia tylko na ziemi. Podobnie jak wiara, nadzieja stanowi drugą ważną aortę łącząca nasze serce z Bogiem.. Jeżeli człowiek liczy na Boga w przeciwnościach, uniemożliwiających osiągnięcie Jego samego jako swego celu, tam działa nadzieja. Nadzieja - jak uczy Katechizm - jest tą cnotą teologalną, dzięki której pragniemy naszego szczęścia Królestwa niebieskiego i życia wiecznego, pokładając ufność w obietnicach Chrystusa i opierając się nie na naszych siłach, ale na pomocy łaski Ducha Świętego. Trzymajmy się niewzruszenie nadziei, którą wyznajemy, bo godny jest zaufania Ten, który dał obietnicę (Hbr 10,12). On wylał na nas obficie (Ducha Świętego) przez Jezusa Chrystusa(...) abyśmy usprawiedliwieni Jego łaską, stali się w nadziei dziedzicami życia wiecznego (Tt 3,6-7)
Każdy człowiek dąży do szczęścia i cnota nadziei odpowiada temu dążeniu - podkreśla Katechizm. Bóg to dążenie wpisał w serce człowieka. Nadzieja oczyszcza to dążenie do szczęścia, ukierunkowuje je na Królestwo niebieskie, chroni przed zwątpieniem, podtrzymuje w opuszczeniu, poszerza serce w oczekiwaniu szczęścia wiecznego [6] (por. KKK 1818). Wzorem nadziei chrześcijańskiej jest Abraham napełniony obietnicami Boga i oczyszczony przez próbę ofiary z syna Izaaka. „On wbrew nadziei, uwierzył nadziei, że stanie się ojcem wielu narodów” (Rz 4,18)[7]. Nadzieja chrześcijańska rozpoczyna się od początku przepowiadania w ogłoszeniu błogosławieństw. One wznoszą naszą nadzieję do nieba jako do nowej Ziemi Obiecanej; wytyczają jej drogę przez próby, jakie czekają uczniów Chrystusa Jezusa. Nadzieja jest kotwicą duszy (Hbr 6,19), zbroją zbawienia (1Tes 5,8), zapewnia nam radość w czasie próby: Weselcie się nadzieją, w ucisku bądźcie cierpliwi (Rz 12,12). Wyraża się w modlitwie i karmi się modlitwą [8]. Jest to więc cnota eschatologiczna, ukierunkowana na szczęście wieczne.
Nadzieja rodzi CIERPLIWOŚĆ. Największym wyzwaniem dla człowieka jest on sam. Cierpliwość nie istnieje sama z siebie. Ten, kto prawdziwie kocha jest cierpliwy. Człowiek przegrywa bitwy z samym sobą, ponieważ nie jest cierpliwy wobec własnej nędzy, słabości, choroby.
Do duchowej dojrzałości dochodzi nie ten, kto chełpi się chwilowym zwycięstwem – lecz ten, kto potrafi przemóc swoją słabość na co dzień.
Trzy zasady cierpliwości
-
Jesteśmy opieszali i leniwi, lecz modlitwa, dyscyplina wewnętrzna, pomagają nam w naszej nadziei.
-
Bóg poddaje nas próbom, jak chcemy Mu służyć.
-
Bóg uświadamia nam, że sami nic uczynić nie możemy. On jest sprawcą wszystkiego.
3. MIŁOŚĆ
Cały stworzony świat jest wyrazem Bożego pragnienia. Miłość wyraża się w pełnym zaangażowania uczestnictwie w życiu ludzi, o których na jakieś zasadzie myślimy, że zostali nam powierzeni
Doskonałość chrześcijańska, której miłość stanowi istotę i cel - jest tym większa, im więcej jest miłości w duszy... im bardziej miłość przenika naszą działalność, im powszechniejsza jest ta miłość, bardziej aktualna, bardziej czynna i bardziej intensywna. - Jak żarówka w łączności z prądem elektrycznym świeci jasno, sama napełniona jest światłem i tym "z konieczności" służy ludziom - tak człowiek w łączności z Bogiem, z Jego miłością, niebo ma w oczach, i najczęściej idąc długim krokiem na wzgórza chrześcijańskiej dojrzałości, tym samym służy bliźnim wspaniałomyślnie, czynnie i ofiarnie.
Miłość wyjaśnia wszystko, miłość wszystkiemu nadaje właściwy kierunek, wszystko czyni możliwym, wszystko odnawia. "Miłość wszystko znosi, wszystkiemu wierzy, we wszystkim pokłada nadzieję, wszystko wytrzyma" (Kor 13,7). Kto z nas o tym nie wie? A skoro o tym wiemy, czyż nie wybiła dla nas godzina miłości? (Paweł VI, Ecciesiam suam).
Przeżywanie Miłości do Boga i bliźniego ukazuje SERCE CZYSTE, które stanowi o przyjaźni z Bogiem.
Czystość serca to ciągłe współdziałanie z Panem Bogiem: „Stwórz, o Boże, we mnie serce czyste i odnów we mnie moc ducha” (PS 51.12). Serce czyste wyraża także czystość intencji: „Bądźcie czyści jak gołębice, ale przebiegli jak węże” (Mt 10.16) – to spotkanie z prawdą o samym sobie. Nie należy szukać pochwał u ludzi, lecz u Boga. Prawość serca to wyeliminowanie zakłamania.
-
Dusze czyste mają moc wyjednywania łask u Boga. Człowiek czystego serca jest prostolinijny, nieskomplikowany, przejrzysty.
-
Czyste serce cechuje przenikliwość i roztropność w sprawach Bożych.
-
Czystość serca to wewnętrzny pokój i subtelność ducha.
4. SŁOWO
Słowo Boże jest duchem i życiem (J 6,63). Słuchając słowa, napełniamy się Duchem Świętym. Maryja przyjęła słowo Boga, które zwiastował Jej Anioł, to znaczy pozwoliła, by Duch Święty napełnił Ją. W ten sposób stała się brzemienną i poczęła Jezusa (Łk 1,26-38). Później śpiewała, że duch Jej raduje się w Bogu (Łk 1,47). Przyjmuj sercem słowo Boże, napełniając się Duchem Bożym, byś radował się w Bogu.
Święty Hieronim powiedział: "My, spożywamy Ciało i pijemy Krew Jezusa Chrystusa nie tylko w Eucharystii, czynimy to również czytając Słowo Boże".
Odkrywanie prawdziwego obrazu siebie w świetle Słowa Bożego może stać się szczególną drogą do poznania i przyjęcia własnej wartości. Jest to proces bardzo delikatny i trudny. Dokonuje się przede wszystkim na modlitwie. Przez modlitwę Słowem Bożym człowiek uczy się patrzeć na siebie „oczami” Boga.
Słowa zawarte w Piśmie Świętym nie są podobne do innych słów jakie kiedykolwiek słyszymy. Bóg sam objawia się nam przez Pismo Święte. Wierzymy, że całe Pismo Święte jest natchnione przez Ducha Świętego i musi być czczone jako Słowo Boże. W słuchaniu Słowa Bożego poznajemy głębię Bożej Miłości do nas i nasze obowiązki jako naśladowców Chrystusa.
Przyjęcie Słowa Bożego ukazuje nam naszą ODPOWIEDZIALNOŚĆ za SŁOWO jak również za nasze słowa.
Duch udziela charyzmatów, aby poszczególne członki Ciała mogły służyć jego wzrostowi. Miłość na służbie jedności Kościoła objawia się więc poprzez wierność otrzymanemu charyzmatowi
W konkretnej wspólnocie życia danym charyzmatem każdy posiada własne dary od Boga, na służbie jedności wspólnoty. Miłością ożywieni, służcie sobie wzajemnie tym darem, jaki każdy z was otrzymał. Żyć miłością we wspólnocie to rozpoznać swoje charyzmaty, mające służyć wszystkim pozostałym. Czasem z fałszywej pokory unikamy bycia we wspólnocie tym, kim z woli Pana mamy być. Niekiedy zaniedbujemy otrzymany dar.
Wypowiadane słowa to cenny element walki duchowej. Ludzka mowa może stać się polem działania szatana. „Z każdego bezużytecznego słowa, które wypowiedzą ludzie, zdadzą sprawę w dzień sądu. Bo na podstawie słów twoich będziesz uniewinniony i na podstawie słów twoich będziesz potępiony” (Mt 12 36-37)
Język jest ambasadorem serca, a słowa odkrywają tajemnicę serc.
-
Duch Święty uczy milczenia ciekawości.
-
Duch Święty uczy milczenia języka. „Lepiej się potknąć na gruncie pod nogami, niż o wybryki języka” (Syr 20.18)
-
Duch Święty uczy milczenia o osobistych planach.
[2] Konstytucja Sacrosanctum Concillium 84
[3] KKK 2558 "Oto wielka tajemnica wiary". Kościół wyznaje ją w Symbolu Apostolskim (część pierwsza) i celebruje w liturgii sakramentalnej (część druga), aby życie wiernych upodobniło się do Chrystusa w Duchu Świętym na chwałę Boga Ojca (część trzecia). Tajemnica ta wymaga zatem, aby wierni w nią wierzyli, celebrowali ją i żyli nią w żywym i osobistym związku z Bogiem żywym i prawdziwym. Tym związkiem jest modlitwa.”
[4] LG 41 „Gdy na podstawie swego urzędu modlą się i składają ofiarę za swój lud i za cały Lud Boży, rozważając to, co czynią, i naśladując to, co sprawuje, apostolskie troski, niebezpieczeństwa i utrapienia nie powinny im być przeszkodą w uświęcaniu się, ale raczej dzięki nim mają wznosić się na wyższy stopień świętości, żywiąc i wspierając swą działalność obfitością kontemplacji na pociechę całemu Kościołowi”
